Het is en blijft een moeilijk onderwerp. We worden in ons leven voorbereid op veel dingen maar de dood is een onderwerp wat men niet graag bespreekt!
Het einde van het leven word vaak verzwegen en daarom wil ik juist hierin het verschil maken. Dit gebied is nog veel te weinig belicht naar mijn mening vaak een ondergeschoven kind. Want het is gewoon te belangrijk dat je juist in de laatste levensfase hulp en ondersteuning krijgt. Mijn hart gaat uit naar diegene die eenzaam en alleen doodgaan, naar die de woorden uitbehandeld krijgen en zich gelijk achter de gordijnen in bed gaan wachten op de dood. Dat kan toch veel anders!! Ook voor de naasten is het heel belangrijk om goed en duidelijk begeleid te worden. Er komt nogal wat op je af in deze tijd dan is het heel prettig dat er iemand is die je daarin de vragen kan beantwoorden, en eventueel navraag kan doen bij dokter of specialist. En daar ondersteunt waar nodig.
Gelukkig ben ik niet de enige die zich bevind in dit onbekende verdriet en angst en hoop dat er velen meer met mij opstaan.
Daarom is het zo enorm belangrijk voor me om hierover te praten en vooral vanuit mij om in actie te komen. Er is zoveel te doen en realiseren in deze fase, zoveel tekorten zowel praktisch als geestelijk. De meeste hebben bij het horen van dat men is uitbehandeld nog enkele weken tot maanden maar ja wat als dat jaren wordt, wat dan? Als ervaringsdeskundige door het verzorgen van mijn beide ouders als de jarenlange ervaring in het ziekenhuis en de nodige opleidingen rondom de dood ligt hier mijn passie.
Fase 1: De ontkenning
Ontkenning hierdoor beschermt de mens zich tegen de waarheid, dit geeft de tijd om dit gedoseerd tot zich binnen te laten komen. Belangrijk dat kan zich uiten in de verbale en non-verbale gevoelsuitingen.
Fase 2: De woede
Als men weet dat men werkelijk gaat sterven zal dit vlagen van woede geven. Vaak wordt dit naar familie of naasten gedaan of naar diegene die het nieuws heeft gebracht. Deze fase is moeilijk voor de naasten die krijgen het soms best zwaar hierdoor.
Fase 3: Marchanderen
Als boosheid en protesteren niet meer helpt kan men zich bezig houden met verwerken ,doelgericht . Dit kan zich uiten in beloftes bv wachten op de geboorte van.. De stervende zal zich volledig inzetten en volledig meewerken.
Fase 4: Depressie
Als het verdriet is geweest en onderhandeling niet heeft geholpen treedt vaak de depressie op Gevoel van machteloosheid en zich afsluiten voor communicatie. Dit is vaak een lange fase vaak uit het zich in zelfverwaarlozing. Naasten kunnen hierin ondersteunen met bv eten koken, eten en drinken geven.
Fase 5: Aanvaarding
In deze allerlaatste fase hoopt men niet meer op genezing ,behandeling of verlenging van het leven. Nu kan de werkelijke berusting zijn plaats nemen. Voor naasten is dit wel de moeilijkste fase er is geen vrees meer om te sterven en zelfs uitkijkt naar de dood.
En draag ik die graag uit. Er zijn waar jij me nodig hebt!
Waarom mijn coaching en begeleiding?
- Het praten erover geeft de verbinding
- Vermindert de zorgen en angst
- Ik geef jou de aandacht dat je er nog toe doet
- Helpt bij bewustwording en relativering
- Geeft een hele hoop overzicht en vooral rust
Mijn coaching is een vorm van persoonlijke begeleiding waarbij de focus ligt op je de emoties tijdens rouw en verlies rondom jou overlijden of (chronisch) ziek zijn, of jou rouw rondom het overlijden van je dierbare waar je zo last van hebt waardoor het lijkt of de rugzak niet meer te dragen is. Ik kan en wil je graag helpen.
Kies voor jezelf, ..als je dit herkent!
- Eenzaam zijn in je (chronisch) ziek zijn
- Ongeneeslijk (ziek) zijn en geen overzicht meer hebben en rust willen
- Verdriet om het verlies van je huisdier
- Verdriet over verlies van overleden dierbaren
- Verdriet delen vanuit jouw beleving
- Gewoon zonder oordeel luisteren naar jou verhaal
